หลักเกณฑ์การถอดอักษรไทยเป็นอักษรโรมันแบบถ่ายเสียง
(ราชบัณฑิตสถาน)
(1/02/59)
การแปลภาษาจากภาษาหนึ่งเป็นอีกภาษาหนึ่งนั้นเราจำเป็นต้องรู้
อักษรของภาษานั้น โดยการถ่ายทอดอักษรไทยเป็นอักษรโรมัน (อักษรภาษาอังกฤษ)
ในการแปลภาษาไทยเป็นภาษาอังกฤษนั้นจำเป็นต้องคำนึงถึงหลักเกณฑ์การถอดอักษรไทยเป็นอักษรโรมันแบบถ่ายเสียง
เนื่องจากงานแปลนั้นจะต้องใช้หลักเกณฑ์การถอดอักษรไทยเป็นอักษรโรมันแบบถ่ายเสียงแบบเดียวกันทั้งหมดเพราะว่างานแปลชิ้นนั้นจะได้มีความเข้าใจได้ง่ายยิ่งขึ้นการถ่ายทอดตัวอักษรส่วนมากนั้นจะใช้ในการแปลชื่อ
ดังนั้นหากมีการถ่ายทอดตัวอักษรผิดสักคำหนึ่งความหมายของคำนั้นหรือการแปลชิ้นนั้นมีความหมายผิดเพี้ยนได้
รวมทั้งจะทำให้ผู้อ่านงานแปลชิ้นนั้นจะเข้าใจจุดประสงค์และเนื้อหาของงานแปลชิ้นนั้นก่อให้เกิดความสนุกสนาน
ความเพลิดเพลิน รวมทั้งได้รับประโยชน์จากงานแปลชิ้นนั้น
หลักเกณฑ์การถอดอักษรไทยเป็นอักษรโรมันแบบถ่ายเสียงเป็นการถ่ายทอดโดยวิธีถ่ายเสียง
(Transcription) เพื่อให้อ่านคำภาษาไทยที่เขียนด้วยอักษรโรมันให้ได้เสียงใกล้เคียง
โดยไม่คำนึงถึงการสะกดการันต์และวรรณยุกต์ เช่น พระ Phra แก้ว Kheo โดยจะแสดงให้เห็นตัวอย่างตารางเทียบเสียงพยัญชนะและสระ
|
ตัวอักษรไทย
|
ตัวอักษรอังกฤษ
|
ตัวอย่าง
|
||
|
ต้นพยางค์
|
กลางพยางค์
|
|
||
|
ก
ข, ค, ต ฆ
ง [ŋ]
ศ
ษ ส [s]
|
k
kh
ng
s
|
k
k
ng
t
|
|
กา = Ka, นก = nok
ขอ = kho, สุข = suk
งาม = ngam
จีน = chin,
อำนาจ = amnat
|
นอกจากจะต้องคำนึงถึงการถ่ายทอดโดยวิธีถ่ายเสียงแล้วยังต้องคำนึงถึงความหมายของคำ
การใช้เครื่องหมาย “-” เพื่อแยกพยางค์ การแยกคำ
การใช้ตัวอักษรดรมันตัวใหญ่ การถอดเครื่องหมายต่างๆ การถอดคำย่อ
และสุดท้ายคือการถอดตัวเลข
ซึ่งแต่ละลักษณะการถ่ายทอดตัวอักษรแต่ละแบบจะไม่เหมือนกัน
สำหรับความหมายของคำจะกล่าวถึงไปยังหน่วยคำ คำ คำประสม คำสามานยนาม คำวิสามานยนาม
คำนำหน้านาม คำทับศัพท์ ซึ่งทั้งหมดนี้จะต้องคำนึงถึงความหมายของคำ
ต่อมาจะเป็นการใช้เครื่องหมาย “-” เพื่อแยกพยางค์
ในกรณีที่มีคำซึ่งมีหลายพยางค์ อักษรตัวสุดท้ายของพยางค์หน้ากับอักษรตัวแรกของพยางค์ตามมา
อาจจะทำให้อ่านยาก หรืออ่านผิดได้ ให้ใช่เครื่องหมาย “-” เป็นตัวแยก การแยกคำซึ่งสามารถแยกได้ในกรณีชื่อเรียกเฉพาะ
ยกเว้นคำประสมซึ่งถือว่าเป็นคำเดียวกัน
และวิสามานยนามที่เป็นชื่อบุคคลให้เขียนติดกัน
การใช้ตัวอักษรโรมันตัวใหญ่จะใช้ในกรณี ตัวอักษรแรกของชื่อและคำนำหน้านามที่อยู่หน้าคำวิสามานยนาม
และขึ้นต้นย่อหน้า
การถอดชื่อภูมิสาสตร์ให้ถอดตามเกณฑ์การถ่ายอักษรแบบเสียงโดยทับศัพท์เลย
เช่นเดียวกับคำทับศัพท์
สำหรับการถอดเครื่องหมายต่างๆ ให้ถอดตามหลักการอ่านภาษาไทยได้เลย หากเป็น
ไปยาลน้อย และไปยาลใหญ่ ให้ใช้ชื่อเต็มในการถอดแบบอักษร
การถอดคำย่อให้ถอดตามหลักการอ่านแบบเต็มตามการอ่าน
สำหรับคำย่อที่ยาวสามารถถอดแบบย่อและแบบเต็มได้ขึ้นอยู่กับผู้แปล
แลการถอดตัวเลขก็จะถอดตามเสียงที่อ่าน
ดังนั้นหลักเกณฑ์การถอดอักษรไทยเป็นอักษรโรมันแบบถ่ายเสียงมีความจำเป็นต่องานแปลที่ดีนั้นจะถือว่าเป็นการแปลที่มีความหมายใกล้เคียงกับงานต้นฉบับมากที่สุดเท่าที่จะแปลงานชิ้นนั้นได้ซึ่งขึ้นอยู่กับความสามารถของผู้แปลด้วย
ซึ่งในการแปลจะมีการเทียบตัวอักษรระหว่างภาษาต้นฉบับไปยังภาษาฉบับงานแปลหรือที่เรียกว่าการแทนชื่อซึ่งการแทนชื่อในภาษานั้นจะเป็นการถ่ายทอดตัวอักษร
การถ่ายทอดตัวอักษรส่วนมากนั้นจะใช้ในการแปลชื่อ หากมีการถ่ายทอดตัวอักษรผิดสักคำหนึ่งความหมายของคำนั้นหรือการแปลชิ้นนั้นมีความหมายผิดเพี้ยน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น